می توان در قاب خیس پنجره

                           چك چك آواز باران را شنید

می توان دلتنگی یك ابر را

                         در بلور قطره ها بر شیشه دید

می توان لبریز شد از قطره ها

                           مهربان و بی ریا و ساده بود

می توان با واژه های تازه تر

                          مثل ابری شعر باران را سرود

باز باران میچکد از چشم خیسم

با گهر های فراوان قصه ام را مینویسم

می خورد بر بام گونه اشکهای بی درنگم

می چکد بر روی کاغذ لحظه های رنگ رنگم

یادم آرد روز باران چشم در چشم سیاهش

گردش یک روز دیرین دربلندای نگاهش

شاد و خرم نرم و نازک عاشقی دیوانه بودم

توی جنگلهای بی احساس از نگارم میسرودم

می دویدم هم چو آهو گرد قلب مهربانش

می پریدم از لب جوی بلند گیسوانش

میشنیدم از پرنده قصه های مرگ فرهاد

از لب باد وزنده عشق های رفته بر باد

داستانهای نهانی گشت برمن آشکارا

رازهای زندگانی کرده بودش سنگ خارا

پیش چشم فردا دستش از دستم جدا شد

قصه عشق او هم در خاطراتم فنا شد

ببار باران

کمی آرام....که پاییز هم صدایم شد
که دلتنگی و تنهایی رفیق با وفایم شد
ببار باران
بزن بر شیشه قلبم....بکوب این شیشه را بشکن
که درد کمتری دارد اگر با دست تو باشد

ببار باران
که تا اوج نخفتن ها مدام باریدم از یادش
ببار باران
درخت و برگ خوابیدن

اقاقی....یاس وحشی....کوچه ها روزهاست خشکیدن
ببار باران
جماعت عشق را کشتن
کلاغا بوته ی سبز وفا را بی صدا خوردن
ولی باران ، تو با من بی وفایی
توهم تا خانه ی همسایه می باری
و تا من
میشوی یک ابر تو خالی